Het is gebruikelijk dat de eigenaar van de teef voor de dekking van dwergpoedels een vergoeding betaald aan de eigenaar van de reu.

Meestal wordt dit vooraf afgesproken (eventueel met een contractje) om achteraf geen discussie te hebben.

Onderstaand zijn de meest gebruikte opties:

• Vaste prijs + prijs per pup: 

Vb. 250€ vaste prijs + 100€ per geboren pup. De vaste prijs wordt dan meestal na de dekking betaald waarbij de rest na de geboorte wordt vereffend.

• Verkoopsprijs van één pup: 

Vb. wanneer de pups aan 1000€ verkocht zullen worden dan is de dekprijs 1000€. Onderling wordt het tijdstip van betaling dan overeengekomen.

Dekreuen moet goed uitziende dwergpoedels zijn die bereid zijn om geld te vragen voor seks.

Teneinde er een te worden dient de dwergpoedel speciale kwaliteiten, geschiktheden of vaardigheden aan te kunnen tonen.

Helaas betekent dit in de meeste landen dat hij een succesvolle Mister Dwergpoedel is; dat hij prijzen wint op hondenshows.

In het ideale geval bezit de dekreu verscheidene karakteristieken: een goede persoonlijkheid, intelligentie, een uitstekende fysieke bouw, en een totaal ontbreken van iedere erfelijke ziekte of afwijking.

De vraag ‘Bij jou of bij mij’? speelt voor de dekreu geen enkele rol. Hoewel hij altijd bereid is tot seks levert hij de beste prestaties op eigen terrein. Soms raakt hij zelfs zo gewend aan seks in zijn eigen huis dat hij zijn eigen vloermat moet zien en erop staan voordat hij opgewonden kan raken.

Hoewel het bijzonder avontuurlijk lijkt, leiden sommige dekreuen een saai en afgezonderd leven. Tenzij ze op een hondenshow zijn of genieten van seks met geheel onbekende dames, brengen ze hun dagen opgesloten in de kennel door, niet in staat om de dagelijkse vreugden te beleven die deel uitmaken van het leven als beste vriend van een of meer mensen. Het mag dan de hemel op aarde lijken, maar het vak van dekreu heeft beslist zijn nadelen.

Een loopsheid van een dwergpoedel duurt gemiddeld 3 weken of 21 dagen. Er zijn echter uitzonderingen op de regel, sommige teven zijn langer loops en andere weer iets korter.

Nee, een dwergpoedelteefje is niet tijdens de hele loopse periode vruchtbaar. Het is zo dat een dwergpoedel alleen zwanger kan worden als ze loops is, maar het kan alleen in de juiste periode van haar loopsheid. De meeste dwergpoedels zijn tussen de 10de en de 13de dag vruchtbaar.

Op het moment dat het dwergpoedelteefje vruchtbaar is zal ze reuen toelaten haar te dekken. Voor of na haar vruchtbare periode moet ze er meestal helemaal niets van hebben en snauwt ze de reuen weg als ze haar willen dekken.

Het is natuurlijk wel zo dat ze tijdens de hele loopsheid veel aandacht zal krijgen van haar mannelijke vriendjes en om de vrede te bewaren is het soms nodig om de nodige afstand te houden.

Sommige dwergpoedels hebben niet in de gaten dat ze zwanger zijn en vertonen hun normale gedrag tot de weeën beginnen, maar de meeste dwergpoedels krijgen een week of wat na de paring wel in de gaten wat er aan de hand is.

Dat is het moment waarop de dwergpoedel het lichamelijk wat rustiger aan moet gaan doen.

Een typische zwangerschap duurt ongeveer drieënzestig dagen, maar pas vijfendertig dagen na de paring gaan de tepels opzetten en wordt de buik merkbaar dikker; de eerste duidelijke tekenen dat de teef drachtig is. Iets eerder, rond de achtentwintigste dag, kunnen mensen door de buik van het teefje voorzichtig te betasten de golfbal-achtige foetussen in de baarmoeder tellen.

Dit is moeilijk bij dwergpoedels die dik of heel gespannen zijn, en dan is een echoscopisch onderzoek de aangewezen weg. Deze methode van zwangerschapsdiagnose is het meest accuraat tussen twintig en vijfentwintig dagen na de paring. Elk klein golfbalvormig foetusje is duidelijk zichtbaar op het beeldscherm.

Als diagnosemiddel blijft echoscopie ook later in de zwangerschap heel makkelijk, maar doordat de pups zo snel groeien wordt het al gauw moeilijk hen te tellen.

Na tweeënveertig dagen zit er kalk in de botten van de zich ontwikkelende puppy’s, zodat de dracht met behulp van röntgenstralen goed te zien is.

Na ongeveer negenenveertig dagen gaan de melkklieren van de moeder opzetten en vullen zich met melk, en na zesenvijftig dagen kan ze een waterige afscheiding uit haar tepels gaan produceren. Dit betekent dat de melk nu ook gauw beschikbaar zal zijn. In deze gevorderde stadia van zwangerschap dient het teefje te onthouden dat ze niet meer zo lenig is als voorheen. Haar zwaartepunt is veranderd en de inhoud van haar baarmoeder werkt als een zware slinger, haar hinderend bij het pijlsnel maken van bochten, wat ze onder aanmoedigende omstandigheden nog steeds wil doen.

Omdat een hormonale schijnzwangerschap het normale einde is van iedere reproductieve cyclus, zijn urinetests waardeloos bij het diagnostiseren van een zwangerschap. Het zwangerschapshormoon is zelfs aanwezig als de hond helemaal niet drachtig is. Sommige bijzondere bloedtests zijn ontwikkeld, maar ook deze zijn niet echt nauwkeurig.

Gelukkig beseffen de meeste teefjes wel dat ze drachtig zijn, en verminderen ze zelf hun activiteiten en daarmee het risico voor de pups.

Wanneer de dwergpoedelteef drachtig blijkt te zijn, dan is het niet nodig om het teefje de eerste 6 weken extra te voeren. Het kan zelfs voorkomen dat het teefje rond de 30e dag van de dracht enige dagen weinig eet.

Drachtige teven kunnen dus andere gewoonten aan nemen. Ze kunnen meer of onregelmatiger eten, aanhankelijker worden, meer hun buik beschermen, …

De redenen hiervoor kunnen van verschillende aard zijn;

• De reu is vroeger gestraft geweest voor ‘dek neigingen’.

• De teef is dominant over de reu.

• De reu heeft geen of te weinig ervaring.

• De teef is angstig en bijt de reu veel.

• De omgeving is afleidend of bedreigend (andere reuen vlakbij).

• De eigenaar is te dominant over de reu.

• De reu is bang voor de eigenaar van de teef.

• De reu vindt het niet fijn als de teef vastgehouden wordt.

• De reu heeft juist steun nodig van eigenaar of vasthouden teef.

• De teef is niet goed op haar hoogtepunt.

Vast blijven zitten is een natuurlijk onderdeel van de paring, dat ervoor zorgt dat het geloosde zaad in de vagina blijft, en bovendien andere honden verhindert met het ontvankelijke teefje te paren.

De reu heeft een deel aan zijn penis dat na de zaadlozing opzwelt als een ballon. Gelijktijdig trekken spieren in de vagina van het teefje zich samen zodat er een praktisch waterdichte afsluiting ontstaat, als een kurk in een fles.

Die zwelling bij het mannetje wordt soms ook zichtbaar als hij opgewonden raakt en zijn penis niet in het lichaam terug kan trekken. Als de hele zaak niet te droog wordt gebeurt dat vanzelf na tien tot vijftien minuten, dezelfde tijd die het natuurlijke vastzitten aan een teefje gewoonlijk in beslag neemt.

Tijdens het aan elkaar vastzitten tilt het mannetje vaak een van zijn achterpoten over de rug van het teefje heen zodat ze achterwerk aan achterwerk komen te staan, een enigszins lachwekkende houding waarin beide zorgelijk naar de grond staren of stilletjes hondedromen dromen. Het ziet er stom uit, maar het is een nuttige voorzorg van moeder natuur, omdat de staart aan staart staande honden gevaar uit elke richting kunnen zien aankomen zolang ze zich in deze defensief gezien toch wat moeilijke en bovendien compromitterende situatie bevinden.

Dwergpoedels vrijen van nature veilig: beide seksen wassen ogenblikkelijk na de paring hun geslachtsdelen.

Maar er zijn situaties waarin menselijke hulp seks nog veiliger kan maken: Anti-conceptie.

Teefjes kunnen kiezen tussen twee medische vormen van anti-conceptie: de naald en de pil.

Beide methoden verhinderen de ovulatie en komen qua veiligheid dicht in de buurt van de 100 procent, want als een teefje niet ovuleert wil ze ook niet paren.

Om veiligheidsredenen moet de voorkeur worden gegeven aan de pil of een daarmee overeenkomende hoeveelheid druppels in het voedsel, boven de langdurig werkende injecties.

Alle methoden brengen echter de mogelijkheid van een verhoogde kans op infectie van de baarmoeder met zich mee.

Homoseksualiteit komt voor bij veel zoogdiersoorten, maar het opgewonden raken door een gecastreerde reu houdt niet noodzakelijk de wens tot paring in.

Als een dwergpoedel echt homoseksueel was dan zou hij trachten te paren met mannetjes in plaats van met vrouwtjes. Dit gebeurt echter hoogst zelden.

Sommige mannetjes zijn onverschillig  jegens vrouwtjes, en nemen geen enkele notitie van de dames die demonstratief hun bereidwillige achterwerk tonen en anderszins, opdringerig doen.

Ongeïnteresseerde dwergpoedels zijn vaak zeer op mensen gericht en hebben geen seksuele ervaring; maar ook in mannetjes zijn zij niet geïnteresseerd.

Dat sommige reuen gecastreerde soortgenoten trachten te beklimmen komt door twee verwante oorzaken. De eerste is dat ze geprobeerd hebben alle mogelijke andere zaken te bestijgen, maar zonder succes. Ze hebben getracht met teefjes te paren maar werden weggejaagd; ze hebben het met reuen geprobeerd en werden gebeten; maar toen ze hetzelfde bij een castraat probeerden werden ze niet gebeten en evenmin weggejaagd, dus gingen ze door. Een les was geleerd.

De verwante tweede oorzaak is dominantie. Beklimmen en dan met het bekken stoten is duidelijk seksueel, maar het is ook symbolisch dominant Een dwergpoedel beklimt en bestoot een andere hond om eenvoudig te tonen dat hij de baas is. Zelfs teefjes willen zich wel eens op deze manier gedragen.

Het beklimmen van een gecastreerd mannetje kan onder bepaalde omstandigheden een zuiver seksuele handeling zijn, maar onder andere omstandigheden is het slechts vertoon van autoriteit.

Dit is het gedrag van jonge, of oversekste, of onervaren dwergpoedels. Net als bij potloodventen zijn dit typische activiteiten van ‘s mensen beste vriend die nooit de gelegenheid krijgt om zijn seksuele avances te richten op andere honden.

De meeste dwergpoedels bereiken hun puberteit in de privacy van een mensenhuishouden. Hoewel er veel families zijn met meer dan één hond, woont het merendeel van de dwergpoedels toch alleen met zijn mensen.

Dit betekent dat wanneer de eerste seksuele drang opkomt, zij geen andere honden hebben om samen te experimenteren, dus kiezen ze datgene wat wel voorhanden is, zoals een mens, een kussen of zelfs een kat.

Masturbatie is een doodnormale honde-activiteit, maar de meeste mensen vinden het onaangenaam en storend, in het bijzonder wanneer de dwergpoedel het doet ten overstaan van of zelfs met een bezoeker.

Sommige dwergpoedels hebben hun favoriete kussen en slepen dit mee naar een stil hoekje voor wat afgezonderde stimulatie. Andere dwergpoedels geven de voorkeur aan menselijke ellebogen of knieën. Zachte speelgoedjes zijn volgens sommige dwergpoedels speciaal ontworpen als seksueel hulpmiddel.

Een krachtig ‘Nee!’, gecombineerd met een minuut afzondering in een stille en lege kamer iedere keer als de dwergpoedel masturbeert, zal het plezier zodanig wegnemen dat het aanstootgevende gedrag binnen een paar weken geheel verdwijnt.

Als een jonge dwergpoedel niet wordt berispt zodra hij begint met masturberen, dan wordt het al gauw een ingeworteld gedrag dat later veel moeilijker valt uit te bannen.

Als de calorieën niet in de gaten worden gehouden kan castratie een dwergpoedel inderdaad dik, maar nimmer saai maken.

Bij reuen zowel als teefjes verbruikt de seksuele cyclus een flink aantal calorieën.

Dwergpoedels verbruiken energie als ze op zoek zijn naar seks, en het aanmaken van eicellen of sperma kost ook calorieën.

De oestrogeencyclus bij teefjes en de met seks verbonden agressie en territoriumbewaking bij reuen kosten flink wat energie. Na behandeling daalt deze vraag naar energie, en de hoeveelheid voedsel dient evenredig te dalen.

Castratie verandert bepaalde mannelijke gedragspatronen, maar die veranderingen zijn eerder interessant dan vervelend. De meeste gecastreerde dwergpoedels hebben niet meer zo’n grote behoefte om urinegeurvlaggen uit te zetten in hun territoria. Minder geurvlaggendrang maakt hen aantrekkelijker als gezelschap voor de mens, en zo merkt de dwergpoedel dat hij minder vaak wordt bestraft en dat er vaker met hem wordt gespeeld. Castratie vermindert ook de zwerfdrang en de met seks verbonden agressie tussen mannetjes onderling. Vermindering van dit gedrag heeft vermindering van gevaar tot gevolg.

Castratie beïnvloedt geen enkele andere vorm van agressie evenmin als de natuurlijke nieuwsgierigheid van de dwergpoedel; het verdrijft alleen seks van de eerste plaats op de prioriteitenlijst van de dwergpoedel en gunt daardoor andere activiteiten als jagen, spoorzoeken, apporteren of spelen een grotere kans. Als een dwergpoedel gecastreerd moet worden dienen zijn mensen in de eerste maanden na de operatie goed op de hoeveelheid calorieën die hij binnenkrijgt te letten.

Een eenvoudige vuistregel is het onmiddellijk na de castratie verminderen van het aantal calorieën met tien procent. Een vermindering met vijfentwintig procent is ook normaal, maar alleen wanneer de dwergpoedel ondanks eerdere vermindering blijft aankomen in gewicht.

Dwergpoedels met maar één teelbal zijn ongeschikt voor hondenshows.

Hun vruchtbaarheid is nauwelijks minder dan normaal, dus een niet ingedaalde testikel verhindert de voortplanting niet.

Het probleem is genetisch en als men het probleem onder controle wil krijgen moet seks vermeden worden. Het heeft ook zin om seks te vermijden, want een niet ingedaalde teelbal heeft een veel grotere kans op kanker dan een volledig ingedaalde.

Testikels zijn erop gebouwd om het meest efficiënt te werken bij een temperatuur die enkele graden onder die van het lichaam ligt. Dat is ook de reden waarom zij uit de buikholte neerdalen. Niet ingedaalde teelballen bevinden zich in een warmer klimaat, waardoor hun zaad niet zo gezond is en de kans op tumoren groter is.

Als een dwergpoedel één of twee niet ingedaalde testikels heeft wordt er best ieder jaar een volledig lichamelijk onderzoek gedaan.