Wanneer een dwergpoedel veel aan zijn voorpoten likt kan dit verschillende oorzaken hebben:

• Verveling: Dit is de meest onschuldige reden dat een dwergpoedel aan zijn poten zit te likken. Waar een mens aan zijn nagels zit te pulken kan een dwergpoedel dus uit verveling aan zijn poot likken.

• Verwonding: Een schram, gebroken nagel of een ander wondje kan zorgen dat jouw dwergpoedel aan zijn poot likt. controleer dus zeker op wondjes.

• Angst: Sommige dwergpoedels likken aan hun poot als ze angstig zijn voor iets. Stel jouw dwergpoedel dus gerust of probeer zijn aandacht te verleggen.

• Allergie: Jouw dwergpoedel kan last hebben van een irriterende huidaandoening. Dit kan door voeding komen maar het kan ook een allergische reactie op een insectenbeet zijn.

• Infectie: Een infectie is meestal het effect van het likken aan een poot. Het speeksel van jouw dwergpoedel kan tussen zijn tenen en voetkussens komen wat zorgt voor een broedhaard voor bacteriën. Dit kan dus zorgen voor een infectie.

• Voetschimmel: Net als bij een infectie kan het speeksel van jouw dwergpoedel zorgen voor voetschimmels of gistinfecties.

• Brandwondjes: In de zomer kan warme asfalt zorgen voor brandwondjes.

• Mijten: Sommige mijten kunnen zorgen voor irritatie en jouw dwergpoedel zal deze proberen weg te likken.

De eerste indruk bepaalt alle latere, en daarom is het heel vervelend dat de allereerste keer dat een dwergpoedel bij de dierenarts komt gewoonlijk is om een injectie te krijgen.

Dit is een onvermijdelijke onaangenaamheid, dus verder moet het bezoek zo plezierig mogelijk worden gemaakt.

Vaak is de dwergpoedel al bang omdat hij net voor het eerst van zijn leven in een auto heeft gereden, er mensen om hem heen zijn die hij niet kent, en hij van andere dieren geluiden waarneemt die duiden op ongemak of gevaar. In het beste geval heeft de dierenarts een schoon terreintje waar de dwergpoedelpup kan worden neergezet om weer wat stevig op de trillende pootjes te komen. Hij zal waarschijnlijk meteen zijn blaas willen ledigen, en als hij bovendien een snoepje ontvangt om aan te snuffelen en van te smullen, is de eerste indruk toch tamelijk positief.

Mensen brengen vaak hun eigen angst voor dokters- of tandartsbezoek op hun dwergpoedel over.

Zelfs heel jonge dwergpoedelpups zijn zeer gevoelig voor de manier waarop mensen zich gedragen. De eigenaars van een dwergpoedel maken zich vaak onnodig zorgen dat de dierenarts hun zal vertellen dat die nieuwe dwergpoedelpup maar niks is, helemaal vol zit met parasieten, vier linkervoeten heeft of in feite een vermomde rat is. Zij vrezen ook dat de dwergpoedelpup bang zal zijn of pijn zal lijden. De jeugdige dwergpoedelpup pikt die gevoelens van zijn eigenaar feilloos op en wordt op zijn beurt ook nerveus.

Mensen moeten zich zo ontspannen mogelijk gedragen als ze met hun dwergpoedel naar de dierenarts gaan. Eenmaal op de onderzoektafel moet de dwergpoedel op zijn eigen niveau worden benaderd. Hij moet in staat zijn naar de dokter toe te lopen en hem te onderzoeken.

Wanneer dit heeft plaatsgevonden worden de rollen omgedraaid en onderzoekt de dokter de dwergpoedel.

Sommige dwergpoedels vinden injecties pijnlijker dan andere. Aangezien de meeste dwergpoedels zich niet op twee dingen tegelijk kunnen concentreren, is dit het juiste moment om de aandacht met een versnapering af te leiden. De injectie wordt toegediend juist als de pup bezig is zijn nieuwverworven snoepje te besnuffelen of op te eten. Als deze eerste gang naar de dierenarts prettig is, zijn toekomstige bezoeken makkelijker.

Thuis kunnen mensen de bek van de dwergpoedel openen, in z’n oren gluren, tussen zijn vacht neuzen, zijn staart optillen en hem op andere dierenartsachtige wijze ‘onderzoeken’. Deze gewenning is heel belangrijk, want makkelijke dwergpoedels worden grondiger onderzocht, waardoor de diagnose sneller en makkelijker gesteld kan worden.

Je bent de enige niet want jeuk is de meest voorkomende reden waarom dwergpoedels een dierenarts bezoeken, en geloof het of niet: vlooien zijn vaker de oorzaak van jeuk dan alle andere oorzaken bij elkaar.

Benader het probleem op een systematische manier.

Kijk eerst of er vlooiebeten zijn. Jeuk wordt niet veroorzaakt door de vlooien zelf, maar door het speeksel dat zij achterlaten bij het nuttigen van de maaltijd.

Hoewel vlooien de meest algemene oorzaak zijn van jeukerige huidziekten, kunnen andere huidparasieten zoals oormijten, huidmijten en luizen net zo irritant of zelfs nog erger zijn.

Allergie voor natuurlijke componenten in het milieu zoals gras of zelfs voedsel veroorzaakt een jeukende huid, en dan zijn er natuurlijk planten als brandnetels die behalve mensen ook dwergpoedels de kriebels kunnen bezorgen.

Tenslotte zijn er de zeldzamer oorzaken. Een slechte bloedcirculatie in de lever of problemen met de filtering der nieren kunnen zich uiten in een jeukerige huid.

Natuurlijk variëren de behandelingen aanzienlijk, en daarom is het zo belangrijk om precies vast te stellen wat de oorzaak is van de jeuk en de haaruitval.

Er is een statistisch gevaar verbonden aan narcose, en operaties zijn net zo pijnlijk voor dwergpoedels als voor mensen, maar beide problemen kunnen worden verminderd door goede zorg en gezond verstand.

Voor de narcose moet een dwergpoedel vasten. Dit vermindert de kans op braken terwijl ze in slaap zijn. Ze moeten ook volledig onderzocht worden, in het bijzonder hart en longen.

Soms, als er enige reden voor bezorgdheid is, moeten bloedtests worden gedaan voorafgaand aan een narcose, om te zien of lever en nieren normaal functioneren. Als er afwijkingen zijn, dan kan de methode van anesthesie worden aangepast.

Veel anesthetica hebben ook een enigszins pijnstillende werking maar in principe kan iedere operatie pijnlijk zijn, in het bijzonder in lichaamsholtes en botten.

Pijnstillers moeten gulhartig worden toegediend, niet alleen wanneer de hond zegt dat hij pijn heeft.

De meeste dwergpoedels herstellen sneller dan de meeste mensen van een operatie. Ze hebben geen abstracte psychologische problemen, en dat is waarom ze zo snel genezen. Het is echter belangrijk om de pijn niet volledig weg te nemen. Pijn is het middel waarmee het lichaam zichzelf waarschuwt om het rustig aan te doen. Enig licht ongemak na de operatie is nuttig, omdat het de dwergpoedel rustig houdt en postoperatieve complicaties voorkomt.

Lintwormsegmenten veroorzaken een jeukend achterwerk doordat ze naar binnen en naar buiten kruipen en daarbij irritatie opwekken.

Andere bij dwergpoedels voorkomende wormen zoals rond-, mijnwormen en zweepwormen blijven gewoonlijk dieper in het lichaam, waar ze aanzienlijke schade kunnen veroorzaken maar geen jeuk.

Om gastheer van een lintworm te worden moet een dwergpoedel een wormeitje nuttigen. Dit gebeurt meestal door het naar binnen werken van een vlo die al zo’n eitje bij zich draagt .

In de ingewanden ontwikkelt het ei zich tot een volwassen worm die, als het de gewone door vlooien overgebrachte soort is, met eitjes gevulde segmenten loslaat die zich uit de anus van de hond naar buiten wurmen. Eenmaal in de buitenwereld worden deze eitjes gegeten door vlooienlarven, de larven worden vlooien, de hond krijgt deze bij het likken van zijn pels naar binnen, en de levenscyclus van de lintworm begint aan een nieuwe ronde.

Andere wormsoorten zijn of uit het leefmilieu van de dwergpoedel afkomstig of ze zijn een cadeautje van de moeder aan de nog ongeboren pups. Ze veroorzaken zelden anale irritatie, maar soms worden ze opgebraakt of uitgepoept.

Alle wormen kunnen worden gedood door geregelde wormenkuren en regelmatig ontvlooien.

Drachtige teefjes moeten vaak tegen wormen worden behandeld, puppy’s moeten die behandeling enkele malen in de eerste paar weken van hun leven ondergaan, en alle andere honden ten minste tweemaal per jaar.

Als dwergpoedels voedsel uit hun bek laten vallen, slechts aan een kant kauwen, vragen om voedsel maar het vervolgens niet opeten, dan kunnen ze tand- of kiespijn hebben.

Het langs de snuit bewegen van een poot en het tonen van een miserabele aanblik zijn ook vage tekenen.

De meeste dwergpoedels zijn ongevoelig ten opzichte van kiespijn en proppen zich, omdat voedsel zo belangrijk voor hen is, vol alsof er niets aan de hand is. Als consequentie kan het lijden langdurig voortgaan zonder dat enig mens het in de gaten heeft.

Kiespijn komt veel vaker voor dan mensen beseffen. Omdat de meeste dwergpoedels toegewijde kauwers en knagers zijn is er een grote kans dat ze op een gegeven moment een haarlijnfractuur in een gebitselement krijgen, of dat er een stukje afbreekt. Als dan de tandpulpa bloot komt kunnen bacteriën het wortelkanaal binnendringen en een abces doen ontstaan. Vaak is er aan de buitenkant niets te zien en deze wortelabcessen kunnen alleen met röntgenfoto’s worden aangetoond.

Stinkende adem is een opvallender aanwijzing voor aandoening van het tandvlees, hoewel er dan niet noodzakelijkerwijs pijn in het spel hoeft te zijn. Hetzelfde geldt voor tandsteenafzetting. Het ziet er niet uit en het kan tot infectie leiden, maar op zichzelf houdt het nog niet in dat de dwergpoedel pijn heeft.

Kiespijn kan alleen worden behandeld als men doordringt tot de wortel van het probleem. Dit betekent gewoonlijk het trekken van de boosdoener, hoewel er geen reden is om de tand of kies niet te behouden door het uitvoeren van een wortelkanaalbehandeling. Veel dierenartsen hebben zowel de apparatuur als de vaardigheid om deze tandheelkundige ingreep uit te voeren.

Langdurige toegenomen dorst duidt er vrijwel altijd op dat er iets ernstigs aan de hand kan zijn.

Het weer alleen is niet voldoende om een drastische toename in waterconsumptie te veroorzaken.

Slechte nierfunctie is de meest algemene oorzaak waardoor oudere dwergpoedels meer drinken. De nierfunctie kan makkelijk worden getest door het bloed te controleren op afvalproducten.

Als de bloedtest uitwijst dat er nierproblemen zijn, dan moet de hoeveelheid eiwitten in het voedsel (vlees) drastisch worden verminderd.

Blaasontsteking, leverproblemen, suikerziekte, en ziektes van klieren als bijvoorbeeld de hypofyse, veroorzaken alle een verhoogde dorst. Dit kan ook worden vastgesteld door bloedtests, urinemonsters of beide, maar er moet medische hulp aan te pas komen in plaats van een simpele dieetverandering.

Behandeling voor andere kwalen, zoals cortisone tegen jeuk, veroorzaakt ook dorst.

Een laatste vreemde oorzaak voor overdreven drinken is geheel psychologisch. Als sommige dwergpoedels te zeer opgewonden raken drinken ze enorme hoeveelheden water. Dit kan op onverwachte momenten plaatsvinden, zoals wanneer een dwergpoedel terugkomt van de kennel. Hij drinkt een paar dagen lang als een kameel, en valt dan vanzelf weer terug in zijn normale drinkpatroon. Behandeling is niet nodig omdat het probleem zichzelf oplost.

Dwergpoedels hebben emoties, en kunnen dus net als mensen aan depressies lijden.

Dwergpoedels stellen veel prijs op routine en zekerheid. Ze binden zich emotioneel aan andere honden en aan mensen, en raken overstuur als deze banden worden verbroken.

Dat houdt niet in dat alle honden depressief raken van grote veranderingen in hun leven. Ook hier is het net als bij mensen: sommige passen zich beter aan dan andere.

De dwergpoedels die de grootste kans hebben onder schokkende gebeurtenissen te lijden zijn die welke een sterke afhankelijkheidsband hebben ontwikkeld met een enkele persoon of een enkele hond. Met andere woorden, volgelingen zullen eerder depressief raken dan leiders. Het probleem kan worden verminderd door ervoor te zorgen dat de hond alle menselijke leden van de groep als co-leiders beschouwt, zodat bij afwezigheid van de een de hondse aanhankelijkheid kan worden overgebracht op de ander.

Tijdelijke scheidingen veroorzaken slechts tijdelijke depressies, maar een definitieve scheiding is veel moeilijker te begrijpen voor een dwergpoedel. Hoewel het nut twijfelachtig is, kan het in ieder geval geen kwaad om de overlevende hond het lichaam van een overleden mede-huisdier te laten zien en besnuffelen. Als een mens sterft of voorgoed het huis verlaat moet een ander mens ogenblikkelijk de leidersverantwoordelijkheid overnemen, en ervoor zorgen dat de hond aandacht, aanraking, voedsel en discipline blijft ontvangen. Wanneer aldus wordt gehandeld duurt de hondendepressie slechts kort, en medische behandeling is zelden nodig.

Helemaal niet.

De toestand van de neus is afhankelijk van wat de dwergpoedel doet of zojuist heeft gedaan, alsmede van weer en klimaat.

Slapende dwergpoedels hebben vaak een droge neus; bij het ontwaken rekken ze zich gewoonlijk uit en likken vervolgens de neus.

Een natte neus is nuttig omdat geurmoleculen in het vocht gevangen raken, en vervolgens worden geïnhaleerd in de neusholte zelf of in het vomeronasaal orgaan waar seksgeuren worden geanalyseerd.

Als dwergpoedels hun lichaamsoefeningen doen zijn hun neuzen gewoonlijk nat, omdat lichaamsbeweging voor de huishond het equivalent is van jagen, waarbij het vermogen tot ruiken op z’n best moet zijn.

Dwergpoedels kunnen niet zweten zoals mensen, en bij warm weer kan het bezit van een vacht heel hinderlijk zijn. Hijgen elimineert overtollige warmte en vocht, en ook hier kan de neus enigszins helpen. Vocht op een natte neus verdampt, en het lichaamsdeel zelf is heet of koud al naar gelang de omgevingstemperatuur. Hetzelfde geldt binnenshuis.

De enige omstandigheid waaronder de toestand van de neus belangrijk is, is als de dwergpoedel koorts heeft. Een koude, natte neus duidt doorgaans op de afwezigheid van koorts. Een hete, droge neus kan normaal zijn, maar kan ook op een hoger dan normale lichaamstemperatuur wijzen. Het is alleen belangrijk als de dwergpoedel andere tekenen van ziekte vertoont.

Hoewel het kan worden veroorzaakt door voedsel, zijn de meest voorkomende oorzaken van slechte adem problemen met de bek of met de spijsvertering, en gelukkig kunnen de meeste van die problemen worden opgelost.

Dwergpoedels kunnen ruiken naar het voedsel dat ze eten.

Maar als er spijsverteringsproblemen zijn dan kan de stank ook uit de maag komen. Deze dwergpoedels boeren dan vaak; als de opgerispte lucht stinkt, dan betekent dit dat bacteriële fermentatie of andere geurverwekkende activiteiten in de maag plaatsvinden. In dat geval moet het dieet worden veranderd.

De meest frequente oorzaak van slechte adem is tandvleesontsteking ten gevolge van tandsteenopbouw op de tanden.

Hondentanden worden geel van ouderdom, maar het kauwen op stokken en botten of het poetsen van zijn tanden voorkomt dat er allerlei mineralen op neerslaan. Als een dwergpoedel niet van nature zijn tanden en tandvlees masseert, ontstaat er een schuimig slijm op de gebitselementen, dat dikker en uiteindelijk hard wordt. Voedselresten blijven achter tussen deze substantie en het tandvlees, bacteriën tieren welig, en de adem van de dwergpoedel wordt een dodelijk wapen.

Slechte adem betekent meestal ontstoken tandvlees, wat op zijn beurt betekent dat iedere keer dat de dwergpoedel voedsel doorslikt hij bacteriën in zijn bloedsomloop pompt.

Bij een gezonde dwergpoedel vernietigt het afweersysteem deze ziektekiemen, maar als de dwergpoedel niet gezond is kunnen deze circulerende bacteriën een algemene infectie veroorzaken dewelke kan dodelijk zijn.

Jazeker.

25 jaar geleden kwam hondsdolheid nog vrij regelmatig voor. Het is juist die effectieve vaccinatie waardoor de ziekte thans in grote delen van de wereld praktisch niet meer voorkomt.

Waar vaccinatie niet als routine wordt uitgevoerd blijft hondsdolheid een oorzaak van ziekte en dood.

De waarde van een routinematige vaccinatie in plaatsen waar het virus voorkomt ligt voor de hand. Inenting beschermt honden zowel als mensen.

Maar er zijn vele andere ziekten, lokaal of nationaal, waartegen een dwergpoedel kan worden beschermd.

Leptospirose wordt overgebracht door ratte-urine. Ieder jaar sterven er mensen en honden aan, maar vaccinatie kan het makkelijk voorkomen. Parvovirus kwam bij honden niet voor tot in de late jaren zeventig, toen het plotseling overal ter wereld toesloeg en complete nesten uitroeide. Ook dit kan makkelijk worden beheerst met behulp van vaccinatie. Datzelfde geldt voor het hepatitis-virus en voor de minder belangrijke maar toch nog lastige kennelhoest.

Bescherming tegen al deze ziektes wordt gegeven in een enkel samengesteld vaccin.

Bij ziektes die in een bepaalde regio heersen kan het risico ook worden verminderd door vaccinatie.

Het is voor mensen moeilijk om doofheid bij dwergpoedels te herkennen, vooral bij oudere dwergpoedels, omdat ze niet kunnen bepalen of gebrek aan reactie wordt veroorzaakt door toenemende onafhankelijkheid of gehoorverlies.

Gehoorverlies is bij dwergpoedels net zo algemeen als bij mensen; de oude dag is de meest voor de hand liggende oorzaak. Dwergpoedels kunnen hun mensen het beste duidelijk maken dat ze doof zijn door niet te reageren op kalm uitgesproken prettige woorden als ‘eten’, ‘park’ of ‘wandelen’.

De ziekte van Alzheimer is nimmer vastgesteld bij dwergpoedels, hoewel het best kan voorkomen.

Incontinentie is een teken van ziekte, of het natuurlijke gevolg van ouder worden en het verlies van beheersing over de betrokken spieren.

Er kunnen medische oorzaken zijn voor urine-incontinentie. Blaasontsteking irriteert het slijmvlies van het hele urinesysteem, wat druppelen kan veroorzaken.

Sommige teefjes worden incontinent na sterilisatie vanwege de daarmee verbonden hormonale veranderingen en het feit dat hun blaas om te beginnen al niet op zo’n gunstige plek zit.

Hormoonsupplementen of operatief ingrijpen, of beide, kunnen het probleem oplossen.

Dubbele incontinentie, dus van zowel de blaas als de ingewanden, wijst vrijwel altijd op een te lage spiertonus. Dit kan een teken zijn van algemene ziek-zwak-of-misselijkheid, maar als het voorkomt bij gezonde oudere dwergpoedels kunnen anabole Steroïden (dat spul waarvan atleten weleens misbruik maken) het met de oude dag verbonden verlies van spierbeheersing verbeteren. Dieetverandering kan ook helpen. Soms doen sekshormonen wonderen.

Wat ook de oorzaak is, mensen moeten beseffen dat het oneerlijk is een dwergpoedel te berispen voor iets waaraan hij niets kan doen. De meeste dwergpoedels vinden de situatie net zo vervelend als de mensen.

Vergeleken met mensen zijn alle dwergpoedels verziend, en zouden voor dichtbij een brilletje kunnen gebruiken.

Dit is natuurlijk heel onpraktisch, hoewel er contactlenzen voor honden bestaan en er ook wel met succes lenzen in de ogen zelf zijn geïmplanteerd.

Op lange afstand zien dwergpoedels daarentegen uitstekend, maar naarmate de leeftijd vordert verliezen hun lenzen het vermogen tot nauwkeurig scherpstellen.

Daarom hebben oudere dwergpoedels problemen met het scherp zien van mensen of voorwerpen vlak voor hun neus, hoewel ze bewegende objecten op een afstand nog goed kunnen zien. In de loop der tijd verliezen de lenzen hun helderheid, en na tien jaar worden ze mistig. Het licht dat de ogen binnendringt moet door deze mistige lenzen heen en wordt er gedeeltelijk door teruggekaatst, waardoor de ogen blauwgrijs lijken. Dat is een normaal leeftijdsverschijnsel.

Staar is een geheel andere zaak. Oppervlakkig lijkt staar precies op de mistigheid als gevolg van ouderdom. In feite worden ondoordringbare kristallen in de lens gevormd, waardoor het beeld gehinderd wordt bij het doordringen tot het netvlies. Dit kan blindheid veroorzaken. Staar kan operatief worden verwijderd en in sommige gevallen vervangen door kunstlenzen, maar alleen wanneer het netvlies in goede staat verkeert Staar is veelal erfelijk, en gaat vaak vergezeld van eveneens erfelijk verval van het netvlies: progressieve netvlies-atrofie. Wanneer staar samengaat met deze atrofie van het netvlies heeft operatief ingrijpen helaas zelden zin.

Volgens de FCI zijn de standaardafmetingen voor een dwergpoedel 28-35 cm schofthoogte. De uitzonderingen bevestigen natuurlijk de regel en soms kan uit een koppel dwergpoedels wel eens een pup een beetje te groot of te klein zijn.

Tevens moet je weten dat in heel wat andere landen de grootte van een dwergpoedel tot 38cm (15inch) mag zijn. In bijvoorbeeld Australië, Canada, UK, Amerika, ... is de standaard grootte 10-15 inch (28-38 cm).

Een dwergpoedel die dus enkele cm te groot is blijft dus een dwergpoedel maar er moet wel rekening gehouden worden bij het fokken dat er in het nageslacht ook grotere pups kunnen komen. Verder fokken met dwergpoedels die te groot zijn kan ervoor zorgen dat er na enkele generaties eerder zal sprake zijn van standaard-poedels.

Dromen van dwergpoedels zijn levendiger dan die van de meeste mensen.

Dwergpoedels rusten vaak overdag en vallen geregeld in een lichte slaap waaruit ze onmiddellijk ontwaken zodra een zintuig wordt gestimuleerd.

Verveelde dwergpoedels slapen overdag wat dieper en ondervinden daarbij, net als ‘s nachts, perioden waarin zij dromen.

Als dwergpoedels wegzinken van lichte slaap naar de diepere regionen, beginnen hun ogen onder de gesloten oogleden te bewegen. Hetzelfde gebeurt bij mensen. Zowel bij mensen als dwergpoedels vinden elektrische veranderingen in het brein plaats, maar terwijl mensen over het algemeen rustig dromen gaat het er bij dwergpoedels iets wilder aan toe.

Eerst beginnen hun snorharen te trillen, dan gaan hun lippen bewegen, en soms maken de kaken kauwbewegingen en likt de tong de lippen. Gelijktijdig trekken de pootspieren zich samen en ontspannen zich weer: de dwergpoedel maakt het soort gestileerde loopbewegingen die wij kennen van de Disney-films met Pluto. Sommige dwergpoedels piepen of janken daarbij. Menselijke droomperioden duren zo’n twintig minuten, maar die van dwergpoedels zijn veel korter: het konijn wordt al dan niet gevangen. Vervolgens gaat het slaappatroon terug naar de lichte slaap, maar gedurende de nacht zal de dwergpoedel opnieuw enkele malen dromen.