Zindelijk

Dwergpoedels hoeven dit gedrag niet aan te leren: het gaat instinctief.

Een enkele dwergpoedel echter heeft wat moeite met z’n instincten en kan het hygiënisch krabben vervolgens leren door het van andere honden af te kijken.

In hun prille jeugd hebben puppy’s het vermogen om te leren door het gedrag van andere honden gade te slaan en dit vervolgens na te doen, maar naarmate ze ouder worden gaat dit vermogen gewoonlijk verloren.

Lichamelijke afvalproducten zijn bij uitstek geschikt om territoria te markeren, dus in plaats van ze willekeurig te deponeren gebruiken honden ze om boodschappen over te brengen. De uitwerpselen zelf zijn niet zo opvallend, en daarom benadrukt de producent hun aanwezigheid door er een bergje zand naast of zelfs op te krabben. Dit dient een tweetal doeleinden: het maakt de plek meer opvallend, en het maakt geuren uit de grond los die door een andere hond kunnen worden opgepikt. Als deze opgewonden begint te snuffelen zal hij makkelijk ook de faeces of de urine opmerken.

Een reu is eerder geneigd om rond zijn uitwerpselen met aarde te gaan klungelen dan teefjes, om de doodeenvoudige reden dat de reu een grotere behoefte heeft aan het markeren van een territorium.

Teefjes gaan het wat meer doen nadat ze zijn gesteriliseerd.

Krabben moet niet worden verward met graven, want de achterpoten krabben zonder veel orde en regelmaat willekeurig achterwaarts, terwijl voor graven de voorpoten met grote aandacht en concentratie worden gebruikt.

De enige reden tot bezorgdheid voor een reu die bij het plassen zijn poot niet optilt is dat hij zichzelf nat maakt.

Het optillen van de poot wordt gestimuleerd door geur, door hormonen en door het zien en nadoen.

Als een jong teefje wordt opgevoed in een omgeving met uitsluitend mannelijke honden en ze dus ook uitsluitend mannelijk urine ruikt, zal ze waarschijnlijk leren bij het plassen haar poot een beetje op te tillen, hoewel bij haar de anatomische noodzaak geheel ontbreekt.

Als ze voor het bereiken van de puberteit wordt gesteriliseerd, zal de eenmaal ontwikkelde gewoonte blijven bestaan.

Dwergpoedels tillen bij het plassen de poot op om te zorgen dat het urinegeurmerk op neushoogte van andere honden terechtkomt Deze geurvlaggen worden door het hele territorium geplaatst om rivalen erop te wijzen wie hier de baas is.

Alle puppy’s beginnen hun plasleven door te hurken, hoewel sommige mannelijke puppy’s daarbij soms al een pootje optillen. Dit komt doordat ze in hun lichaam al wat mannelijk testosteronhormoon hebben, mogelijkerwijs reeds voor de geboorte geproduceerd. Dit hormoon heeft hun brein mannelijk gemaakt.

Een ander resultaat van deze mannelijkheid kan zijn dat deze puppy’s, ook al zijn ze pas een paar weken oud, andere puppy’s hoopvol beklimmen; hoewel ze nog maanden van de puberteit zijn verwijderd. Het andere uiterste is de jeugdige reu die, ook na het bereiken der puberteit, onbekommerd blijft hurken tijdens het plassen. Zulke dieren hebben normale mannelijke hormoonspiegels, ze hebben levensvatbaar sperma en zijn net zo vruchtbaar als andere mannetjes, maar ze doen er langer over om te leren de poot op te tillen; en sommige leren het nooit. Het kan helemaal geen kwaad, maar een hond die de truc alsnog wil leren moet het gezelschap zoeken van andere mannetjes die het hem voordoen.

Dwergpoedels die hun blaas ledigen bij het begroeten van mensen, hebben een lage dunk van zichzelf. Om ermee op te houden dienen zij hun zelfvertrouwen te vergroten.

Mensen moeten altijd bovenaan staan in de hiërarchie van de hondengroep. Alle honden moeten onderdanigheid betuigen als hun mensen thuiskomen, maar een vriendelijk kwispelen met de staart is daartoe voldoende.

Uitgebreider tekenen van onderworpenheid zoals janken, kruipen, op de rug rollen of, erger nog, op de rug rollen en plassen, zijn overbodig.

In hun onwetendheid bevestigen mensen vaak hun leiderschap door van hun grote hoogte neer te buigen en de dwergpoedel een vriendelijk klopje op de bol te geven. Overkomt dit een onzekere hond, dan zal deze zichzelf benatten. Om het probleem te voorkomen dienen mensen het te snel aanraken van een onzekere dwergpoedel vermijden; bij het betreden van de woning moeten zij zelfs geen oogcontact maken. Na een minuut of wat kunnen ze bukken of hurken om hun lengte wat minder imponerend te maken, en dan kunnen ze (nog steeds oogcontact vermijdend!) een opwaarts gekeerde handpalm uitsteken en de beslissing tot toenadering aan de dwergpoedel overlaten. Komt de dwergpoedel dichterbij dan kriebelt de mens haar onder de kin, maar kijkt haar nog niet aan en spreekt evenmin.

Volkomen natuurlijke mensenbegroetingen zoals oogcontact en een hartelijk ‘Hallo!’ komen op een dwergpoedel over als dominerend gedrag. Als mensen dit gedrag vermijden kan de onzekere dwergpoedel enig zelfvertrouwen verwerven. Als dit gebeurt zal zij zeker de beheersing over haar blaas hervinden.

Als je een vrouwelijke pupje (teefje) in huis haalt maak je waarschijnlijk minimaal één loopsheid mee. Gedurende een deel van deze loopsheid is je dwergpoedel vruchtbaar en zou ze dus zwanger kunnen worden. Opletten is dus de boodschap want op een ongepland nestje zit niemand te wachten.

Wanneer en hoe vaak een teefje loops wordt, verschilt van hond tot hond. Wel is het zo dat als je meerdere teefjes in huis hebt ze vaak ongeveer tegelijk loops worden. De eerste loopsheid van dwergpoedels is normaal tussen de zes en tien maanden oud en vervolgens, als ze niet gesteriliseerd worden, ongeveer twee keer per jaar.

Tijdens de loopsheid verandert het gedrag van je dwergpoedel en de honden om haar heen. Je teefje kan meer gaan snuffelen en eerder van zich af snauwen. Veel teefjes maken opeens heel vaak kleine plasjes, om zo hun geur goed te verspreiden. Ze zal voor reuen aantrekkelijk gaan ruiken, maar ook andere teven kunnen nieuwsgierig worden. Een loopse teef heeft een opgezwollen vulva (soort schaamlippen) en verliest bloed. Hoe zichtbaar de loopsheid is, verschilt per teef, de ene is heel proper en wast direct iedere druppel bloed weg en de ander laat het gewoon lopen. Sommige teven zijn zo schoon dat je binnenshuis geen last hebt van hun loopsheid, maar de meerderheid verliest toch minimaal af en toe een druppel bloed. Een loopsheidsbroekje kan er eventueel voor zorgen dat er geen schade komt aan tapijten en/of vloeren.

De loopsheid begint met de pre-oestrus, dit is een soort voorbereiding op de vruchtbare periode. De vulva van het teefje zwelt op en ze verliest bloed. Ze is in deze periode nog niet vruchtbaar en ze wil nog niet paren. Reuen zullen nu reeds al interesse hebben. Deze fase kan van een paar dagen tot twee weken lang duren.

Vervolgens komt de teef in de oestrus. In deze periode vindt de eisprong plaats en is ze wel vruchtbaar. De bloederige afscheiding verkleurt en neemt af. Ze wil nu wel graag paren, sommige teven lopen in deze periode als ze de kans krijgen zelfs weg. Als ze een reu tegen komen gaan sommige teven er nu ‘klaar voor staan’, door hun kont naar de reu te draaien en hun staart opzij te doen. Niet alleen reuen, maar ook veel teven vinden de loopse teef nu interessant ruiken. Deze periode duurt vier tot vijftien dagen.

Het is verstandig om je loopse teef gedurende de gehele loopsheid aan de lijn te houden bij het uitlaten.

Probeer zo min mogelijk loslopende reuen tegen te komen. Een loopse teef ruikt voor veel reuen zo aantrekkelijk dat ze er, zelfs als ze normaal goed luisteren, vandoor kunnen gaan. Niet prettig voor de eigenaar en ook niet fijn voor jou als je een kudde mannelijke honden van je teef af moet houden.

De meeste teefjes zijn gedurende hun loopsheid ook meer afgeleid. Het echte trainen kan hierdoor voor beide partijen frustrerend zijn. Dit betekent niet dat je hond nu opeens alles mag, maar het is niet het moment om aan nieuwe moeilijke dingen te beginnen. Bij veel hondenwedstrijden zijn loopse teven niet toegestaan, omdat ze de reuen te veel af zouden leiden.

Nee. Net als een dwergpoedel geurvlaggen uitzet tegen bomen en struiken doet hij dat ook tegen muren, gordijnen en tafelpoten.

Het is zelfs niet ongewoon voor een dwergpoedel om bij een bezoek aan de dierenarts diep adem te halen en een ferm geurmerk te sproeien tegen de broekspijpen van de arme dokter.

Mensen gedragen zich slechts zelden op deze wijze, en vinden over het algemeen deze hondse vorm van communicatie smerig. Technisch gesproken is dit gedrag typisch voor de hond, dus er is geen enkele reden om de hulp van een psychiater in te roepen. Maar goede raad blijft natuurlijk welkom.

Dwergpoedels moeten leren dat het uitzetten van territoriale geurvlaggen buitenshuis is toegestaan, maar streng verboden binnen de muren van hun eigen of andermans woning. De trainer dient zijn dwergpoedel te belonen wanneer hij een vreemd huis betreedt en zich daar overeenkomstig mensenwensen gedraagt, en hem te straffen wanneer hij hondse gewoontes openbaart. De straf moet eerder psychologisch dan fysiek zijn. Theatrale acties zoals het plotseling verheffen van de stem, het gebruik van waterpistolen, luidruchtige instrumenten en perfect gemikte kleine voorwerpen kunnen niet zelden het plaatsen van de geurvlag voorkomen, maar wanneer deze middelen falen dient de dwergpoedel ogenblikkelijk van de plaats des onheils te worden verwijderd en voor een symbolische minuut te worden geïsoleerd. 

Bovenstaande vorm van straf werkt meestal, maar wanneer ook dit faalt kan altijd nog worden ingegrepen in de testosteron-hormoonspiegel zelf. Men kan dit doen door de dwergpoedel oraal of door middel van injecties anti-mannelijke of vrouwelijke hormonen toe te dienen, of simpelweg door castratie.